How to ทิ้งไม่มีจริง เพราะการทิ้งไม่ได้มีสูตรสำเร็จ ทำตามขั้นตอนไม่รับประกันความ Success เพราะคนไม่ใช่สิ่งของ คนมีตัวแปรสำคัญกว่าคืออารมณ์
How to ทิ้ง ไม่ใช่หนังทั่วไป แต่เป็นการไปสำรวจการทิ้งและ Move on ของแต่ละตัวละครที่ต่างกันไป ตัวหนังไม่ได้ขับเคลื่อนด้วยเนื้อเรื่อง แต่ขับเคลื่อนด้วยอารมณ์ ซึ่งถ้ามันไปคลิกกับใครเข้า คนนั้นอาจจะโดนหนังขยี้จนแหลกลาญได้เลยทีเดียว
อีกความแปลกของหนังเรื่องนี้คือการเลือกใช้ภาพอัตราส่วน 3:2 ซึ่งเป็นอัตราส่วนเดียวกับฟิล์มถ่ายรูป ซึ่งเป็นหนึ่งในของสำคัญของเรื่องนี้ และยังช่วยเพิ่มความแออัดและคับแคบให้บ้านในเรื่องอีกด้วย
ด้วยอัตราส่วนนี้ คนที่ชอบถ่ายภาพนิ่งจะดูแล้วสนุกสนานมาก เพราะความคุ้นชิ้นในการวางองค์ประกอบบนภาพอัตราส่วนนี้ด้วย แถมหลายๆ ฉากเองเต๋ฮ นวพลก็เหมือนจะจงใจฟรีซกล้องและการเคลื่อนไหวของตัวละครชั่วขณธให้เหมือนกำลังจ้องรูปถ่ายอยู่ด้วย
ในเรื่องเองมีการพูดถึงสไตล์ Minimalist น้อยแต่มาก ซึ่งตัวหนังเรื่องนี้ก็มีการนำปรัชญานั้นมาใช้ ไม่ว่าการแสดงของแต่ละคนที่ไม่มากมายอะไร ไม่ต้องเยอะ แต่ได้ผล การแต่งหน้าเรียบๆ เหมือนไม่แต่ง การแต่งกาย ที่มักเลือกใช้สีเพลนๆ เรียบๆ ใส่ชุดซ้ำๆ
เต๋อ นวพลยังใช้เพลงประกอบหนังได้อย่างยอดเยี่ยมเหมือนเดิม
หนังเต๋อเป็นหนังที่ต้องการความเงียบในการดู เพราะเป็นหนังที่ใช้เสียงในการสื่ออารมณ์ ไม่ว่าจะเป็นจังหวะดนตรี รวมถึงความดังและเบาของดนตรีและเสียงต่ายๆ ซึ่งความเงียบก็ถือเป็นเสียงอย่างหนึ่ง เป็นไปได้อยากให้ทุกคนงดป๊อปคอร์นสำหรับหนังเรื่องนี้
การเลือกโรงหนังเองก็สำคัญ เพราะโรงหนังบางโรงอาจจะป้องกันเสียงจากภายนอกได้ไม่ดีจนทำให้เสียงจากโรงข้างๆ เข้ามาได้
